ArtGyn

Opis usług

ArtGyn oferuje pełną diagnostykę oraz kompleksowe leczenie w zakresie ginekologii estetycznej, dodatkowo nasza klinika wyposażona jest w sprzęt diagnostyczny najnowszej generacji, dzięki czemu USG wykonujemy bardzo precyzyjnie. Doświadczeni ginekolodzy gwarantują najwyższą jakość badania.

Sprawdź nasze usługi:

  • Laserowa rewitalizacja pochwy

    W trakcie życia kobiety zachodzą różne procesy (oprócz starzenia)  które powodują nieprawidłowości w ukrwieniu, unerwieniu lub napięciu stan pochwy. Porody drogami natury, zabiegowe, zakończone często urazami ścian pochwy, pęknięciami lub krwiakami znacznie zaburzają anatomię i funkcjonalność tego narządu. Są one najczęściej zabezpieczane chirurgicznie zaraz po i wystąpieniu niemniej jednak jeżeli dojdzie do uszkodzenia głębszych tkanek miednicy mniej (mięśni przepony miednicy) skutki mogą ujawnić się wiele lat po porodzie. Czynnikami wywołującymi są ciężka praca fizyczna, w warunkach stojących, zmiany hormonalne, wyczynowe uprawianie niektórych sportów a także pewne zachowania seksualne. Innym aspektem jest utrata elastyczności pochwy związana z drogą porodu a także wielkością płodu. Wiąże się to z osłabionym odczuwaniem wrażeń seksualnych na skutek rozszerzenia pochwy.

    Jeżeli metody fizykoterapeutyczne (ćwiczenia mięśni Kegla, krążki dopochwowe) oraz farmakologiczne( kremy, żele i spraye) nie poprawiają elastyczności pochwy oraz odczuć pacjentki co do rozluźnionej pochwy konieczne jest wdrożenie dalszego postępowania. Leczenie chirurgiczne, polegające na plastyce przedniej i tylnej ściany pochwy dają dobre efekty ale mają też skutki uboczne. Może dojść do powikłań związanych z samą procedura operacyjną ale także do odnerwienia tkanek na skutek ich przecięcia w trakcie zabiegu oraz bliznowacenia. Konieczna jest również dłuższa rekonwalescencja i wstrzemięźliwość seksualna. Alternatywą są mało inwazyjne zabiegi laserowe.

    Definicję „laserowe odmładzanie pochwy” (ang. laser vaginal rejuvenation LWR) do słownika medycznego wprowadził Goodman , opisując jako powodowanie „ścieśnienia „pochwy uniesienie tkanek krocza na skutek zastosowania procedury laserowej. W laserowej vaginaplastyce wykorzystywane są zarówno lasery nieablacyjne Nd9 YAG i 980 jak  i ablacyjne CO2.  Obie metody charakteryzują się  histologicznie potwierdzonym wzrostem stężenia fibrynogenu w macierzy zewnątrzkomórkowej oraz zwiększają grubość nabłonka pochwy.  W badaniach porównawczych z użyciem lasera ablacyjnego z nieablacyjnym poprawę w napięciu tkanek pochwy obserwowano w obu grupach, jednak częściej powikłania zanotowano u pacjentów leczonych laserem CO2.

    Zabiegi laserowe mają za zadnie poprawić funkcje narządu oraz zrekonstruować tkanki. Najczęstszym wskazaniem do zbiegu jest zespół rozluźnienia pochwy, czyli obniżenie napięcia naturalnego stelaża pochwy, zwykle na skutek przebytych porodów silami natury bądź procesu starzenia się. Rodność pacjentki, a zwłaszcza porody zabiegowe (za pomocą próżnociągu położniczego lub kleszczy) uszkadzają włókna mięśniowe oraz nerwowe pochwy natomiast związany z menopauzą spadek hormonów powoduje zanik pochwy. To wszystko tworzy zespół objawów, który kolokwialnie przez pacjentki i ich partnerów nazywany jest „luźną pochwą” [50] Pacjentki te uskarżają się na brak odczuwania prącia w pochwie i zmniejszenia kontaktu a tym samym tarcia między ścianą pochwy a penisem, co doprowadza do utraty satysfakcji seksualnej.

    Zabieg ma na celu przywrócenie naturalnego pH pochwy, zwiększenie elastyczności jej ścianek, jak również lepszego ich napięcia oraz nawilżenia. Laser poprzez oddziaływanie na ściany pochwy powoduje ich fototermiczne nieablacyjne napięcie oraz obkurczenie. Następuje stymulacja wytwarzania kolagenu w błonie śluzowej. Dodatkowym korzystnym aspektem jest pobudzenie produkcji glikogenu, który stymuluje prawidłowe  nawilżenie pochwy oraz kwaśne pH pochwy. Dlatego zmniejsza się uczucie odczuwania świądu, suchości oraz częstości infekcji pochwowych. Dzięki temu pacjentki obserwują poprawę jakości życia codziennego oraz seksualnego.

    Zabieg jest praktycznie bezbolesny. Pacjentki raportują odczuwanie  tylko ciepło, a odczucie to nie jest nieprzyjemne. Jeżeli zabiegowi laserowemu są poddawane zewnętrzne narządy płciowe możliwe jest miejscowe znieczulenie nasiękowe lub maścią znieczulającą przed zabiegiem.

    Zwykle wykonanie jednego zabiegu jest wystarczające dla uzyskania odpowiedniego efektu. Natomiast w przypadku  uskarżania się na wysiłkowe nietrzymanie moczu procedurę zwykle należy powtórzyć. Jeżeli istnieje konieczność przeprowadzenia kolejnego zabiegu jest on możliwy po okresie  2 – 4 tygodni.

    Przed zabiegiem pacjentka musi mieć cytologię wykonaną w ciągu ostatniej połowy roku a także w aktualnym badaniu ginekologicznym nie powinny być stwierdzane nieprawidłowości podejrzane o rozrost nowotworowy.

    Wskazania do zabiegu:

    • Przede wszystkim wskazaniem jest zespół luźnej pochwy, problemy stref intymnych powstałe w wyniku przebytego porodu lub menopauzy, wysiłkowe nietrzymanie moczu oraz atrofia. Dodatkowo można rozważyć zastosowanie lasera przy innych dolegliwościach – świąd, suchość, dyspareunia.

    Przeciwskazania:

    • Przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu jest ciąża, aktywny stan zapalny pochwy i sromu, choroby skórne tej okolicy, oraz choroba nowotworowa. Należy również dokładnie ocenić stan psychiczny pacjentki oraz rozwiać jej niemożliwe do zrealizowania oczekiwania.

    Powikłania:

    • Po zabiegu można niekiedy zaobserwować lekkie zaczerwienienie, obrzęk, dyskomfort, które najczęściej ustępują  po okresie około 1-2 dni.
    • Po zabiegu konieczne jest zastosowanie wstrzemięźliwości płciowej w okresie 7 dni, unikanie gorących kąpieli, nasiadówek, sauny oraz ograniczenie znacznego wysiłku fizycznego
  • Laserowe leczenie nietrzymania moczu

    W trakcie życia kobiety zachodzą różne procesy (oprócz starzenia)  które powodują nieprawidłowości w ukrwieniu, unerwieniu lub napięciu stan pochwy. Porody drogami natury, zabiegowe, zakończone często urazami ścian pochwy, pęknięciami lub krwiakami znacznie zaburzają anatomię i funkcjonalność tego narządu. Są one najczęściej zabezpieczane chirurgicznie zaraz po i wystąpieniu niemniej jednak jeżeli dojdzie do uszkodzenia głębszych tkanek miednicy mniej (mięśni przepony miednicy) skutki mogą ujawnić się wiele lat po porodzie. Czynnikami wywołującymi są ciężka praca fizyczna, w warunkach stojących, zmiany hormonalne, wyczynowe uprawianie niektórych sportów a także pewne zachowania seksualne. Innym aspektem jest utrata elastyczności pochwy związana z drogą porodu a także wielkością płodu. Wiąże się to z osłabionym odczuwaniem wrażeń seksualnych na skutek rozszerzenia pochwy.

    Jeżeli metody fizykoterapeutyczne (ćwiczenia mięśni Kegla, krążki dopochwowe) oraz farmakologiczne( kremy, żele i spraye) nie poprawiają elastyczności pochwy oraz odczuć pacjentki co do rozluźnionej pochwy konieczne jest wdrożenie dalszego postępowania. Leczenie chirurgiczne, polegające na plastyce przedniej i tylnej ściany pochwy dają dobre efekty ale mają też skutki uboczne. Może dojść do powikłań związanych z samą procedura operacyjną ale także do odnerwienia tkanek na skutek ich przecięcia w trakcie zabiegu oraz bliznowacenia. Konieczna jest również dłuższa rekonwalescencja i wstrzemięźliwość seksualna. Alternatywą są mało inwazyjne zabiegi laserowe.

    Definicję „laserowe odmładzanie pochwy” (ang. laser vaginal rejuvenation LWR) do słownika medycznego wprowadził Goodman , opisując jako powodowanie „ścieśnienia „pochwy uniesienie tkanek krocza na skutek zastosowania procedury laserowej. W laserowej vaginaplastyce wykorzystywane są zarówno lasery nieablacyjne Nd9 YAG i 980 jak  i ablacyjne CO2.  Obie metody charakteryzują się  histologicznie potwierdzonym wzrostem stężenia fibrynogenu w macierzy zewnątrzkomórkowej oraz zwiększają grubość nabłonka pochwy.  W badaniach porównawczych z użyciem lasera ablacyjnego z nieablacyjnym poprawę w napięciu tkanek pochwy obserwowano w obu grupach, jednak częściej powikłania zanotowano u pacjentów leczonych laserem CO2.

    Zabiegi laserowe mają za zadnie poprawić funkcje narządu oraz zrekonstruować tkanki. Najczęstszym wskazaniem do zbiegu jest zespół rozluźnienia pochwy, czyli obniżenie napięcia naturalnego stelaża pochwy, zwykle na skutek przebytych porodów silami natury bądź procesu starzenia się. Rodność pacjentki, a zwłaszcza porody zabiegowe (za pomocą próżnociągu położniczego lub kleszczy) uszkadzają włókna mięśniowe oraz nerwowe pochwy natomiast związany z menopauzą spadek hormonów powoduje zanik pochwy. To wszystko tworzy zespół objawów, który kolokwialnie przez pacjentki i ich partnerów nazywany jest „luźną pochwą” [50] Pacjentki te uskarżają się na brak odczuwania prącia w pochwie i zmniejszenia kontaktu a tym samym tarcia między ścianą pochwy a penisem, co doprowadza do utraty satysfakcji seksualnej.

    Zabieg ma na celu przywrócenie naturalnego pH pochwy, zwiększenie elastyczności jej ścianek, jak również lepszego ich napięcia oraz nawilżenia. Laser poprzez oddziaływanie na ściany pochwy powoduje ich fototermiczne nieablacyjne napięcie oraz obkurczenie. Następuje stymulacja wytwarzania kolagenu w błonie śluzowej. Dodatkowym korzystnym aspektem jest pobudzenie produkcji glikogenu, który stymuluje prawidłowe  nawilżenie pochwy oraz kwaśne pH pochwy. Dlatego zmniejsza się uczucie odczuwania świądu, suchości oraz częstości infekcji pochwowych. Dzięki temu pacjentki obserwują poprawę jakości życia codziennego oraz seksualnego.

    Zabieg jest praktycznie bezbolesny. Pacjentki raportują odczuwanie  tylko ciepło, a odczucie to nie jest nieprzyjemne. Jeżeli zabiegowi laserowemu są poddawane zewnętrzne narządy płciowe możliwe jest miejscowe znieczulenie nasiękowe lub maścią znieczulającą przed zabiegiem.

    Zwykle wykonanie jednego zabiegu jest wystarczające dla uzyskania odpowiedniego efektu. Natomiast w przypadku  uskarżania się na wysiłkowe nietrzymanie moczu procedurę zwykle należy powtórzyć. Jeżeli istnieje konieczność przeprowadzenia kolejnego zabiegu jest on możliwy po okresie  2 – 4 tygodni.

    Przed zabiegiem pacjentka musi mieć cytologię wykonaną w ciągu ostatniej połowy roku a także w aktualnym badaniu ginekologicznym nie powinny być stwierdzane nieprawidłowości podejrzane o rozrost nowotworowy.

    Wskazania do zabiegu:

    • Przede wszystkim wskazaniem jest zespół luźnej pochwy, problemy stref intymnych powstałe w wyniku przebytego porodu lub menopauzy, wysiłkowe nietrzymanie moczu oraz atrofia. Dodatkowo można rozważyć zastosowanie lasera przy innych dolegliwościach – świąd, suchość, dyspareunia.

    Przeciwskazania:

    • Przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu jest ciąża, aktywny stan zapalny pochwy i sromu, choroby skórne tej okolicy, oraz choroba nowotworowa. Należy również dokładnie ocenić stan psychiczny pacjentki oraz rozwiać jej niemożliwe do zrealizowania oczekiwania.

    Powikłania:

    • Po zabiegu można niekiedy zaobserwować lekkie zaczerwienienie, obrzęk, dyskomfort, które najczęściej ustępują  po okresie około 1-2 dni.
    • Po zabiegu konieczne jest zastosowanie wstrzemięźliwości płciowej w okresie 7 dni, unikanie gorących kąpieli, nasiadówek, sauny oraz ograniczenie znacznego wysiłku fizycznego
  • Powiększanie warg sromowych kwasem hialuronowym

    Wraz z wiekiem nieuchronnie tracimy gęstość i jędrność skóry nie tylko na twarzy ale również w okolicach intymnych. Wiele pacjentek w wieku okołomenopauzalnym skarży się na częste infekcje pochwy, związane nie tylko z atrofią błony śluzowej pochwy i zmniejszonym stężeniem hormonów płciowych ale również z zanikiem warg sromowych większych, stanowiących naturalną barierę, zamykających wejście do pochwy. Dodatkowo suchość pochwy stwierdzana u około 20% kobiet również przyczynia się do obniżonego komfortu pacjentek. Atrofia warg sromowych większych to zanik lub zmniejszenie ilości tkanki tłuszczowej w warstwie podskórnej tej okolicy. Przyczyną może być już wcześniej wspomniany okres przekwitania jak również przyczyny genetyczne. Największy dyskomfort z tego powodu odczuwają kobiety aktywne – jeżdżące konno, rowerem, gdyż dochodzi do bolesnych obtarć tej okolicy. Kolejnym, ale rzadszym wskazaniem do tego zbiegu jest znaczna asymetria warg sromowych i związany z tym dyskomfort psychiczny pacjentki. Równie często zabieg ten wykonywany jest u pacjentek jednoczasowo z labioplastyką warg sromowych mniejszych, tym samym uzyskując lepszy efekt kosmetyczny i wizualny.

    Powiększanie warg sromowych większych implantem z kwasu hialuronowego

    Na polskim rynku dostępna jest pierwsza na świecie linia resorbowalnych implantów stworzonych na bazie usieciowanego kwasu hialuronowego pod nazwą Desirial. Unikalny skład uzupełniony dodatkiem naturalnego antyoksydantu – mannitolu – powoduje przedłużone działanie substancji a tym samym zapewniają bardziej długotrwałe efekty zabiegu. Kwas hialuronowy jest naturalnym polisacharydem, który wchodzi w skład skory i tkanki łącznej wszystkich organizmów żywych. Dlatego tez można uzyskać efekt wypełnienia i ujędrnienia tkanek, jednocześnie z minimalnym ryzykiem działań niepożądanych z uwagi na rzadkie ryzyko uczuleń.

    DESIRIAL® jest usieciowanym kwasem hialuronowym NaHA IPN-Like o stężeniu19 mg/g z dodatkową zwartością mannitolu. Natomiast DESIRIAL® PLUS jest adekwatnym produktem ale z większą zawartością kwasu hialuronowego (21mg/g).

    Iniekcje z  kwasu hialuronowego  przywracają naturalną objętość skóry, a także jej nawilżenie. Dodatkowo indukują fibroblasty do syntezy kolagenu poprzez nacisk mechaniczny.

    Wypełniacz jest produkowany w oparciu o opatentowaną technologii IPN-Like, mającą zapewnić długoterminowe wypełnienie i nawilżenie. Technologia ta opiera się na wzajemnym przenikaniu się sieci wysokooczyszczonego kwasu hialuronowego, co daje obraz sieci z większą odpornością na działanie hialuronidazy i wolnych rodników, z jednoczasowym ułatwieniem wstrzykiwania do warstwy skóry właściwej. Dodatkowo żel połączony jest z mannitolem, który jest naturalnym przeciwutleniaczem. Powoduje neutralizację rodników hydroksylowych, które mogłyby uszkadzać strukturę kwasu hialuronowego.

    Wskazania:

    • chęć poprawy estetyki sromu
    • niedostateczne nawilżenie pochwy
    • współistniejące podrażnienia powodujące świąd i dyskomfort
    • skłonność do zaniku warg sromowych większych
    • uczucie napięcia i pieczenia
    • wulwodynia

    Przeciwskazania:

    • Przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu jest ciąża, aktywny stan zapalny pochwy i sromu, choroby skórne tej okolicy, wcześniejsze uczulenie na kwas hialuronowy, oraz choroba nowotworowa. Należy również dokładnie ocenić stan psychiczny pacjentki oraz rozwiać jej niemożliwe do zrealizowania oczekiwania.

    Opis zabiegu:

    • Zabieg polega na odkażeniu skóry sromu i znieczuleniu nasiękowym miejsc wprowadzenia kaniuli. Po wykonaniu nakłucia igłą kaniula jest wprowadzana w obszar tkanki podskórnej wargi sromowej większej począwszy od jej dolnego bieguna a następnie symetrycznie, zwykle objętością 1ml/stronę wykonuje się ich powiększenie. Zabieg trwa średnio około 15-20min i jest prawie bezbolesny dla pacjentki.
    • Zabieg skutkuje uzyskaniem <strong>prawidłowego nawilżenia</strong> środkowych i głębokich warstw skóry właściwej , zwiększeniem jej  objętości, wypełnienie warg i odtworzenie ich symetryczności. Korzystny jest fakt, że efekt zabiegu jest natychmiastowy i zauważalny przez pacjentkę, narastając w ciągu kolejnych 2 tygodni, na skutek chłonięcia wody. Zazwyczaj przez okres 1-2 lat nie ma potrzeby powtarzania zabiegu. Ograniczenia dla pacjentki na okres pozabiegowy są nieznaczne – powinna ograniczyć nacisk na krocze przez okres około 2 tyg, co oznacza rezygnację z jazdy konnej, rowerem lub noszenie bardzo obcisłej bielizny bądź spodni.
  • Zabiegi plastyczne na wargach sromowych

    Etiologia przerostu warg sromowych

    Powiększenie warg sromowych mniejszych lub ich nadmierne wystawanie poza wargi sromowe większe jest spowodowane bądź wadą wrodzoną, bądź nabytą. Przyczyną może być ekspozycja na androgeny lub estrogeny w dzieciństwie, stałe drażnienie mechaniczne, przewlekłe stany zapalne, zastój chłonki (np. filarioza), zachowania seksualne, porody (szczególnie powikłane krwiakiem okolicy sromu) lub starzenie.

    Wskazania do zabiegu zmniejszenia warg sromowych

    • Ze strony pacjentki najczęstszym wskazaniem do zabiegu jest brak pewności siebie związany z powiększonymi wargami sromowymi, nie tylko w sytuacji intymnej ale również dyskomfort przy założeniu kostiumu kąpielowego lub obcisłych spodni. Inne powody chęci redukcji warg sromowych to niemożność odbycia stosunku płciowego lub dyskomfort w trakcie, lokalne podrażnienia, trudność z utrzymaniem higieny osobistej, bolesność przy siedzeniu, jeździe na rowerze lub konnej.
    • Według badań Rouzier i wsp. którzy przeprowadzili 163 labioplastyk wśród kobiet pomiędzy 12 a 67 rokiem życia najczęstszą przyczyną zabiegu były względy estetyczne (87% kobiet).  Pozostałe wskazania były następujące: dys¬komfort związany z ubiorem (64%), dyskomfort pod¬czas ćwiczeń (26%) oraz dyspareunia (43%). Pacjentki poproszone o ocenę efektu zabiegu w ankietach stwierdziły, że rezultat jest anatomiczny (wg 93%badanych), estetyczny (wg 87%), a funkcjonalny – wg 93%. Tylko cztery pacjentki ponownie nie poddałyby się operacji.

    Przeciwwskazania do zabiegu zmniejszenia warg sromowych

    • Przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu jest ciąża, aktywny stan zapalny pochwy i sromu, choroby skórne tej okolicy, zaburzenia książenia oraz choroba nowotworowa. Należy również dokładnie ocenić stan psychiczny pacjentki oraz rozwiać jej niemożliwe do zrealizowania oczekiwania.

    Opis zabiegu zmniejszenia warg sromowych

    • Labioplastyka jest najczęściej wykonywanym zabiegiem z zakresu ginekologii estetycznej. Od 2001 roku na przestrzeni 10 lat liczba wykonywanych labioplastyk w Wielkiej Brytanii wzrosło pięciokrotnie.
    • Zabieg może być przeprowadzony w znieczuleniu miejscowym, przewodowym lub ogólnym. O rodzaju anestezji decyduje lekarz biorąc również pod uwagę oczekiwania  i preferencje pacjenta. Istotne w tym wyborze jest ewentualne jednoczesne wykonanie innych zabiegów – zarówno z zakresu ginekologii estetycznej, jak i operacyjnej.
  • Elektrostymulacje przezpochwowe w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu

    Elektrostymulacja mięśni dna miednicy ma udowodnioną skuteczność sięgającą nawet 90% w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu, naglącego nietrzymania moczu oraz postaci mieszanej.

    Za pomocą elektrod umieszczonych w pochwie stymulowane są mięśnie dna miednicy prądem o częstotliwości 20-100 Hz i natężeniu około 20mA, co wywołuje to szereg zmian w okolicy stymulowanej, które doprowadzają do wyleczenia lub zmniejszenia objawów nietrzymania moczu. Elektrostymulacja w terapii WNM m.in. wywołuje skurcz zwieracza zewnętrznego cewki moczowej powodując jej zaciśnięcie i zwiększenie ciśnienia wewnątrzcewkowego oraz skurcz dźwigaczy odbytu, który doprowadza do uniesienia szyi pęcherza i tym samy wydłużenia początkowego odcinka cewki moczowej, wzmacnia mięśnie dna miednicy, które wcześniej utraciły swoją funkcję i uległy osłabieniu. W przypadku NNM elektrostymulacja hamuje odruch z nerwów miednicznych, który powstaje w odpowiedzi na zwiększającą się objętość pęcherza moczowego, oraz poprzez nerw sromowy aktywuje włókna odśrodkowe pochodzące ze splotu podbrzusznego i hamuje włókna odśrodkowe miedniczne, zapobiegając tym samym niekontrolowanym skurczom wypieracza. Trening elektryczny mięśni krocza powoduje zwiększenie napięcia spoczynkowego mięśni, siły skurczu i jego długości. Dzięki skurczom mięśni dna miednicy wywoływanym podczas terapii elektrostymulatorem pacjentka uczy się w sposób świadomy wyzwalać podobne skurcze zależne od woli, co może być pomocne w nauce ćwiczeń Kegla.

  • Biofeedback w zaburzeniach statyki narządu rodnego

    Biofeedback to metoda ćwiczeń mięśni wykorzystująca oddziaływanie na świadomość osoby ćwiczącej. Reakcje nerwowo-mięśniowe, rejestrowane i pokazywane przez skalowane wskaźniki przyrządów, dają możliwość kontroli i wzmocnienia działań. U chorych po udarze mózgu, długotrwałym unieruchomieniu, w stanach zaburzonej korelacji mięśniowej decydują w znacznej mierze o tempie odzyskiwania sprawności. Urządzenia do biofeedback wyposażone są w skalowane wskaźniki mechaniczne, świetlne, akustyczne, wizualne oraz we wskaźniki elektroniczne. W ćwiczeniach mięśni krocza sygnały mogą być przenoszone przez czujniki – doodbytniczą lub dopochwową sondę ciśnieniową, a także przez elektrody umożliwiające dokonywanie pomiaru elektromiograficznego. Arnolda Kegla, prekursora ćwiczeń mięśni dna miednicy z powodu NTM, można również uznać za ojca tej metody, bowiem perineometr skonstruowany do tych celów i stosowany przez Kegla był wyposażony we wskaźnik zegarowy, który chore obserwowały w czasie wykonywania ćwiczeń.
    Biofeedback daje możliwość uruchomienia właściwej grupy mięśni, kontrolowania nasilenia i czasu trwania skurczu, rozluźnienia i obiektywnej obserwacji postępów terapii.

Zadzwoń do nas:
+48 514 500 513

Lub napisz do nas wiadomość.

Skontaktujemy się z Tobą w ciągu 24h roboczych.